We stonden weer om 6 uur op, dit was onze laatste kans om te gaan duiken. Ik liep na het raam en stond bij het gordijn en durfde niet na buiten te kijken, ik was bang dat het er slecht uit zag. Het was bewolkt, de zon kwam al op maar kon het niet zien. Toen keek ik op zee en zag dat de golven niet hoog en ruw waren, ik stapte na buiten en het waaide ook niet. Yes, dit vergroot de kans dat het duiken door gaat, snel onder de douche en na beneden. Beneden aangekomen vertelde ze ons het goede nieuws dat de duik door kon gaan, dus namen we een ontbijtje en daarna trokken we onze wetsuit aan. We moesten wel even wachten want omdat het geen hoogseizoen is en midden in de week was het heel rustig met duiken, meerdere duikscholen verzamelde de mensen wat ze hadden zodat ze samen op 1 boot konden zetten in plaats van 3 boten met 2 personen. Na een tijdje kregen we te horen dat we konden gaan, we moesten achterin de jeep springen. Toen we zaten konden we gaan en gingen we richting het strand, we waren als eerste daar en het duurde zeker nog een half uur voordat de andere er waren. We moesten in een rubbermotorboot, dit was onze eerste keer dat we gingen duiken vanaf zo'n boot. We moesten instappen en kregen instructies hoe we ons vast moesten houden en daarna kregen we de informatie over de regels van het duiken van de instructeur, the do's and the dont's. Daarna kregen we reddingvesten om, dit was nodig omdat we vanaf het strand gingen varen en de golven waren daar behoorlijk hevig en als je dan er af valt wordt je door de stroming meegesleurd dus we moesten daarmee oppassen. Eerst wachten we tot de golven wat rustiger waren, en toen gaf de schipper vol gas, hij zag een openingen en we vlogen er letterlijk in. De boot ging over de golf en het sloeg achter de golven neer op het water, het was heel gaaf omdat zo te doen. Toen we op veilige afstand waren konden we de reddingsvesten uit doen, en gingen we vol gas richting Aliwal Shoal. Dit is een beschermd gebied en mogen alleen komen als je de vergunning voor heb, het de heen varen was ook gaaf. Ik zag Neeltje zijn gezicht en kon zien dat ze er ook van genoot om met volle snelheid over de golven te gaan, na 20 minuten waren we daar en kregen we te horen welke plekken we gingen duiken en wat we konden verwachten. Onder de uitleg zaten we op het boot je midden op zee, we gingen op en neer, ik keek Neeltje aan en zag aan haar dat ze het niet prettig vond. Ik zelf had nog niet zoveel last maar vond het ook niet prettig, maar eenmaal in het water was het gelukkig over en konden we genieten van het duik. Het was heel apart duiken hier, we werden onder water verplaats van links na rechts van achter na voren door de waterstroming, dit maakte het duik wel iets moeilijker door omdat het zwemmen onderwater nu zwaarder was maar door het mooie onder water was dat niet erg. We kwamen in een soort grotten en ravijn achtige omgeving terecht, we mochten zelf overal rond zwemmen met je buddy als je de man met de boei inzicht hield. De man met de boei moet je in de gaten houden omdat je daar omhoog met gaan als je lucht bijna op is, want de schipper boven water houd de boei in de gaten en vaart het achterna. Onder water allemaal mooie vissen van groot na klein, roggen, zeebaarsen en alen, alleen niet de grootte want die moeten hier ook zitten, maar ook haaien als je geluk heb. Maar deze duik hadden we geen grootte gezien jammer, maar het lucht was op dus Neeltje en ik gingen na boven bij de boei waar boven de schipper op ons wachtte. Een hele vriendelijke man die ons uit het water hielp en vertelde dat hij net dolfijnen ver weg zag, maar onder water hoorde we al geluiden die we niet thuis konden brengen, de schipper vertelde dat dat de geluiden van de dolfijnen waren. Hij zei ook dat er ook heel veel schildpadden waren en vroeg of we wat gezien hadden, wij zo nee, hij keek rond en zei kijk daar, we zagen een schildpad wat lucht hapte. Maar niet 1 maar wel 3 toen we rond keken, Neeltje zei dat ze heel graag eentje onder water wil zien en dat wilde ik ook heel graag. De andere kwamen ook boven en toen moesten we een uurtje wachten in de boot tot we de volgende duik konden maken, en dat wachten was geen succes. Want het bootje ging op en neer op en neer, ik voelde me niet lekker maar Neeltje helemaal niet. Opeens stond ze met de hoofd buiten boord en hoorde ik rare geluiden, toen ik even keek zag ik het al, na een tijdje kwam ze omhoog en ze zei nu gaat het wel weer en lachte. Maar nu voelde ik me niet goed, we gingen varen en onder het varen moest ik even met de hoofd buiten boord. En inderdaad toen dat gebeurd was voelde ik me een stuk beter. Nu wachten tot we mogen duiken, na een tijdje was het zover, alle spullen weer aan trekken en ready to go. En het werd meteen beloond, we waren op de bodem en een mega grootte luipaard rog, ik denk wel 3 meter in lengte super gaaf. Maar wat zwom daar om heen, het was ongeveer een kleine 2 meter, ik keek goed, was het waar, ja een witte punt reef haai. Die zwom dichtbij de grootte rog, na dit moois zwommen we verder en keken onze ogen uit. Tot dat de instructeur zei dat we moesten komen en onder een overhangende rots moesten kijken, en daar zagen we een Potata Bass, en het formaat mocht er ook wezen en vooral de bek was groot. De vis had zeker een lengte van 1,5 meter en ze kunnen nog veel groter worden. Deze duik was echt super gaaf en als we dachten dat het niet beter kon worden, opeens net voor ons kwam een groene schildpad tevoorschijn. Hij durfde niet verder te gaan omdat die ons zag, heel langzaam kwam die uit het zijn schuilplek en zwom hij van ons weg, wat mooi om dit te mogen zien. Niet veel later moesten we bij elkaar komen om gezamenlijk een safy stop te maken, zodat we daarna gelijk boven kwamen en de schipper ons kon oppikken. Maar voor Neeltje was het niet afgelopen, op de terugweg werd ze weer heel misselijk en vlak voordat we op het strand waren moest ze weer met haar hoofd buiten boord. Toen we op het strand stonden was ze dankbaar dat ze niet meer op zee was. Na deze duik gingen we terug om te douchen om vervolgens aan de reis na Coffee Bay te gaan, het jammer was dat we pas om 2 uur konden vertrekken en in onze planning had het 12 uur moeten zijn. Maar ze hadden ons gewaarschuwd voor de slechte wegen en dieren die op de weg kunnen lopen schapen, geiten, koeien, bokjes, varkens en paarden. We begonnen de reis volle moed en we schoten prima op, het is alleen raar om te zien dat hier mensen gewoon langs de snelweg lopen, eigenlijk lopen ze langs elke weg, het maakt niet uit hoe hard je er mag rijden ze lopen er. We hebben zelf kinderen langs de weg zien spelen, als je hier komt kijk je echt je ogen uit over zulke gevaarlijke dingen. Maar toen het donker begon te worden liepen de mensen en dieren er nog, in het donker heb ik de hele weg niet echt veilig gevoeld. Neeltje en ik hebben het ook al over gehad dat dit ook de laatste keer is dat we dit deden, en ik raad het jullie ook af mochten jullie hier komen reizen. Over Coffee Bay hadden we veel gehoord, vooral dat de wegen super slecht waren, 30 kilometer voor het einde viel het super mee. We dachten dit valt wel mee waar klagen die mensen over, het was nu echt donker op eens was de weg weg, ja echt de weg was weg. Zomaar ineens was het asfalt weg en veranderd het in een onverharde weg, grootte gaten in de weg ik schrok me dood. Na 3 km veranderde het weer in asfalt maar werd het niet beter van, ik zag meer grootte gaten in de weg dan asfalt. Ik denk niet dat ik in woorden kan beschrijven hoe slecht het was, maar 2 jongens uit England hielden er 4 kante wielen van over. Die waren hard door de gaten gegaan dat de wiel een vierkant werd, zo slecht zijn de wegen hier het laatste stuk. Over die 30 kilometer hebben we ongeveer dikke een uur overgedaan, er leek wel geen einde aan te komen pfffff. Toen we op bestemming waren was het ook de moeite waard, we zitten nu in Sugarloaf en het is een aanrader om hier te komen.
Maar na zo dag en nacht reizen, van 14:00 tot 22:00 was ik helemaal kapot. Dus heb ik een warme douche gepakt en als een blok in slaap gevallen.